Bu bir yurt dışına yerleşme hikayesi. Bir göç hikayesi... Tamamen kişisel tecrübelerimden oluşuyor ve tavsiye niteliği taşımıyor.

Bütünü parçalara ayırdığımızda gerçeğe yabancılaşır mıyız yoksa her bir parça içinde anlam barındırır mı yine de? Tek tek günleri yaşarken bir şey ifade etmeyen, birbirini tekrar eden zamanlar, dönüp bakınca koca bir ay, bir yıl oluyor işte. Vay be neler olmuş diyorsun, neler yaşamışım öyle. Geçip gidiyor günler. Sonra onları koy yan yana, al sana ömür. Görünenin ardında saklı olanları geri çekilip bakmadıkça kendimiz bile göremiyoruz. Perspektif dediğimiz şey sadece resim de

“Hayatımı geri istiyorum!” Geçen yıla ait fotoğraflara bakarken aklımdan sürekli bu cümle geçiyor.

Ne kadar yorulduk. Kaygılanmaktan, korkmaktan, üzülmekten, öfkelenmekten, isyan etmekten yorulduk. Her bastırdığımız, kanıksadığımız, yok saydığımız duygu geri çekilip güçlenerek üzerimize yağıyor. Çok yorulduk. Tam baş etmeye başladığımızı düşündüğümüz anda bir yenisi ile karşılaşmaktan. Kalbimizin orta yerinde acının ağırlığını hissetmekten, çaresizlikten, elden bir şey gelmeyişinden bazen. İnsan olmaktan yorulduk, insanlığımızdan utanmaktan. Düzenin kokuşmuşluğundan, ada

“Teknolojiler bizlere zaman kazandırıyor, kazandıracak tamam da bizler bu zamanı nasıl kullanacağımızı biliyor muyuz?”

Kaybolmak ve yeniden bulmak üzerine...

Ne zaman canınız çekerse, çiçek açın ve doğurun!

Ne yapıyorduysak şimdi biz onu yapmadan da dönüyor dünya. Farkında mısınız? O çok önemli hayatlarımız o kadar da önemli değilmiş. Güzel kıyafetlerimiz işe yaramaz, güzel arabalarımız gereksiz, güzel evlerimiz birer hapishane, güzel paketlerin yaldızları bir bir döküldü işte. Bin bir cefayla özel okulda okuttuğum oğlumun gelecek hayali “Gamer” ve “YouTuber” olmak. Twitch’den bahsediyor, araştırıyorum o ne ola ki diye. Evladım insanlığa faydalı bir şeyler dememe kalmadan dönüp

Annemle telefonda konuşuyorum, bütün gün yaptıklarını anlatıyor soluksuz, yemek, temizlik, çamaşır, ütü, her gün bitmeyen bir takım işler, babam ne yapıyor diye soruyorum, baban da kitap okuyor işte vakit geçirmek için diyor. Aynı hikaye bir çok arkadaşımın ailesi ile konuşmalarında tekrar ediyor. Baban da sıkılmamak için şunu yaptı, bunu yaptı. Kadınlar ise bitmeyen işlerle boğuşuyorlar her gün aynı güne uyanarak. Çocukları olanlar için iş iyice çığırdan çıkıyor. Sürekli yem

İlk dövmem, 2011 yılında bileğimin içine yazdırdığım oğlumun adıydı. (O dönem daha bu moda olmamıştı, ne bileyim herkesin yaptıracağını?🤷🏻‍♀️) İkinci dövmem ise uzun düşünme ve sindirme süreci sonucu tenime kazımaya değen şey olan hayat felsefem, pusulamdı. Benim pusulamda; doğu “Wisdom” yani bilgelik, batı “Love” yani aşk / sevgi, güney “Joy” yani neşe, heves, yaşam sevinci ve kuzey ise “Freedom” yani özgürlük idi. Özgürlük benim kutup yıldızım oldu her zaman. 2019 yılında

*Challenge : Meydan okuma Korona günlerinde hazır eve kapanmışken ve vücut direncini arttırmak en önemli konulardan biri olmuşken, bu yazıyı yazmanın tam zamanı diye düşünerek geçtim klavyenin başına. Buyurun öyleyse uzunca bir sağlıklı yaşam yazısı. Hazırsanız başlıyoruz. Neye meydan okuyoruz öncelikle? Geçen sene 02 Ocak itibari ile 100 gün sürecek bir meydan okuma başlattım ve bunu sosyal medya üzerinden paylaştım. Aslında sağlıklı yaşam kampına girmek gibi de sayılabilece

Ölümün değil yaşamın yanındayız. Herkes için. Günlerdir olanlarla ilgili çeşit çeşit duygu durumundan geçiyoruz hepimiz. Öfke, üzüntü, şaşkınlık, korku, yabancılaşma, sonra daha çok öfke ve daha çok üzüntü. Dünyanın kötülüklerinin sonu gelmiyor. Hep birlikte daha da dibe gidiyoruz sanki gün geçtikçe. Neden içerisinde olduğumuzu bilmediğimiz bir savaşta kayıplar veriyoruz gün be gün. Gencecik evlatlar ölüme gidiyor göz göre göre. Güç elde etmek için, politik oyunlara alet edil

İlk cemreyle bahar tomurcukları düştü yüreğime. İçimde yeniden kıpır kıpır bir heyecan, kafamda yüzlerce düşünce, yapmak istediklerim, hayaller, fikirler, daha neler neler… Beynimin içinde uçuşuyor ve nereden başlayacağıma dair hiçbir fikrim yok. Bahar uçarılığı deyip geçiyorum. Kış uykusundan uyanmaya başlayıp yeniden ümit dolduğum bu zamanları seviyorum. İçimizi karartan dünya kadar gündem ve ona eşlik eden kasvetli havaları şöyle biraz geride bırakıp gelecek güzel güneşli

Hayatınız bir film olsa seyredilir mi? Sıkıcı, sıradan ve zevksiz mi yoksa şöyle bol hareketli, yeri geldiğinde heyecan, aşk coşku, yeri geldiğinde hüzün, drama ve gözyaşı dolu mu? Truman Show’u yıllar sonra tekrar izlemenin etkisi mi yoksa onaylanma ve kabul görme arzusundan kurtulmak üzerine düşünmenin, okumanın sonucu mu bu aralar bir aydınlanma yaşadım. Tribünler boşken tribünlere oynamak mı diyelim buna, kendine dışarıdan bakma olayını abartmak mı bilemedim. Ben mevzuyu

Ben galiba bazen eski kendimi kıskanıyorum, onunla rekabet ediyorum, ona öykünüyorum, gıpta ediyorum. Bazen zamanında yapabildiğim şeyler gözüme inanılmaz geliyor. O ben değilmişim, ben yapmamışım gibi. Bir yükseliş anında nereye koyduysam çıtayı hep gözüm orada. Kişisel rekorlarımı bir daha kıramamanın hüznü sarıyor sanki. Mesela çocukken çok güzel para biriktirebiliyordum, eskiden bayramlarda herkesi arar hal hatır sorardım, hatırlasana nasıl da kafama koyup şunu yapmıştım,

Ne yapman gerektiğini bilmekle onu yapabilmenin arası bazen uzunca bir yol. Yolda bolca kararsızlık, atalet, korkular, bilinç altı üstü oyunları, depresif haller, manik dönemler, göz yaşları, boş vermeler, kendini ikna etmeler falan var. Harekete geçebilmek, başlı başına işte o “bitirmenin yarısı” 10 kaplan gücündeki şeyin ta kendisi ve tam da bu yüzden asıl zor olan. Boşanma döneminde terapistimle en çok konuştuğumuz konulardan biriydi karar vermiş olmaya rağmen adım atamama

Wikipedia’dan okuduğumdan yola çıkarak; yin ve yang (/ jɪn / ve / jɑːŋ, jæŋ /; Çince: 陰陽 yīnyáng, lit. "Karanlık-parlak", "olumsuz-pozitif"), eski Çin felsefesinde, görünüşte zıt veya karşıt güçlerin aslında doğal dünyada tamamlayıcı, birbirine bağlı ve birbirine bağımlı olabildiğini ve birbirleriyle ilişki kurarken birbirlerinin ortaya çıkmasını sağlayabildiğini anlatan bir düalizm kavramıdır. Evrenin dinamiğini karşıt kutuplarla açıklar. Bu kutupların birbiriyle etkileşimin

Ben hep çabada olmaya inandım. Belki ikinci çocuk olarak dünyaya gelmenin bir sonucu, belki karakterim, bilemiyorum ama mücadele ederim ben. Hayatla, kendimle, bir şeylerle derdim vardır her daim. Uğraşın, çabanın insanı daha iyiye götüreceğine, ileri taşıyacağına, hiç olmadı bir yere varmasa da sürecin kendisinin bile başlı başına dönüştürücü etkisi olacağına inanırım. İnanırdım. Savaşçıyım ben, sınır koymanın, duruş göstermenin, harekete geçmenin savunucusu. Hareket bereke

8 Mart Dünya Kadınlar Günü

Hata yapmakta özgür müyüz? Özgürlük ne demek? Var mı sahi öyle bir şey? Cesaret mi ister hata yapmak yoksa korkakların işi midir? İyi ve kötü, doğru ve yanlış tanımları mıdır baştan yanlış olan? Hata nedir sahi? Kime göredir, kim tanımlar, toplum mu, kanunlar mı, dinler mi, ahlak kuralları mı? Bugün hata olarak görülen bir şey yarın doğru kabul edilebiliyorsa bu işte bir hata yok mu? İnsan bildiği yolda, güven içerisinde mi kalmak ister? Güvenlik mi sahi birincil ihtiyacımız?