Ölümün değil yaşamın yanındayız. Herkes için.
Günlerdir olanlarla ilgili çeşit çeşit duygu durumundan geçiyoruz hepimiz. Öfke, üzüntü, şaşkınlık, korku, yabancılaşma, sonra daha çok öfke ve daha çok üzüntü. Dünyanın kötülüklerinin sonu gelmiyor. Hep birlikte daha da dibe gidiyoruz sanki gün geçtikçe. Neden içerisinde olduğumuzu bilmediğimiz bir savaşta kayıplar veriyoruz gün be gün. Gencecik evlatlar ölüme gidiyor göz göre göre. Güç elde etmek için, politik oyunlara alet edilen piyonlar gibi insanlar, oysa bu bir satranç oyunu değil. Bir insan evladı ne zorluklarla yetişiyor, gecelerce başında beklediğimiz, kirpiğine zarar gelse dünyayı yıkacağımız yavrularımız ellerine silah verilip savaşa gönderiliyor. Geride kalan yakınları cehennem azabında. Acılar çığlık, acılar isyan, acılar sus, acılar ölümden beter.
Koz olarak başka piyonlar sürülüyor sonra oyuna, sınır kapısına yığılan insanlar, botlara doluşarak, kucaklarında bebeler, ölüme gönderiliyor göz göre göre. Birileri birilerine oh olsun diyor, öbürü ötekini nankörlükle suçluyor, beriki kimin daha çok acı çektiğini yarıştırıyor. Farkında değiliz ama hiç birimizin birbirinden farkı yok, bir değeri yok bu sistemde, hepimiz bu oyun için harcamaktan çekinmeyecekleri piyonlarız. Bugün onu, yarın beni, sonra seni. Habire öne sürüyorlar bizi. Atları, filleri, veziri, kralı korumak için sürülüp duruyoruz oyuna, öldükçe ölüyoruz. Herkes bir diğerini, “ötekini” harcamakta beis görmüyor, sonunda hep birlikte çürüyoruz haberimiz yok. Korkumuz, üzüntümüz öfkeye dönüşüp hepten gözlerimizi kör ediyor, kime neye saldıracağımızı şaşırıyoruz. Birbirimize düştükçe daha çok ölüyoruz, durmadan ölüyoruz. Dur diyemiyoruz bu oyuna.
Barıştan bahsettiğinizde sizi saflıkla, naiflikle suçluyorlar. Ne yani, tüm bunlara çözüm olarak dünya barışı mı diyeceksiniz? Evet, ölümün değil, yaşamın yanında olalım, amasız savaşa hayır diyelim. Amasız, koşulsuz, şartsız savaşa hayır dediğinizde politika, güç dengeleri, ülke menfaatleri ve daha birçok şeyi sürüyorlar önünüze. Hiç bitmiyor savaşları, hırsları, kavgaları. İnsan yaşamı için, rengi, dili, dini, ırkı ne olursa olsun, senden, benden diye ayırmadan, önce ben, önce biz, ama onlar da demeden, insan yaşamının kutsallığı ve insanca yaşama hakkı için birleşip mücadele etmek zorundayız. Birimizin acısı hepimizin acısı, birimizin kaybı hepimizin kaybı, insanlığın kaybı. Bu dünyaya hep birlikte sığmayı öğrenmek, paylaşmayı, çoğaltmayı, insan olmayı öğrenmek zorundayız. Bizim olmayan savaşlara taraf olalım diye bölüp duruyorlar bizi. Bencilleştikçe, umursamaz oldukça, birbirimize düştükçe daha çok ölüyoruz, durmadan ölüyoruz. Dur diyemiyoruz bu oyuna.
Amasız savaşa hayır. Ölümün değil yaşamın yanındayız. Herkes için.