Ben galiba bazen eski kendimi kıskanıyorum, onunla rekabet ediyorum, ona öykünüyorum, gıpta ediyorum. Bazen zamanında yapabildiğim şeyler gözüme inanılmaz geliyor. O ben değilmişim, ben yapmamışım gibi. Bir yükseliş anında nereye koyduysam çıtayı hep gözüm orada. Kişisel rekorlarımı bir daha kıramamanın hüznü sarıyor sanki. Mesela çocukken çok güzel para biriktirebiliyordum, eskiden bayramlarda herkesi arar hal hatır sorardım, hatırlasana nasıl da kafama koyup şunu yapmıştım, şu resme bak saçım ne güzel, aa bak şurada nasıl da zayıf ve fitim, bir ara ne güzel de şöyleydim, o zaman o konuyu nasıl da şöyle çözüvermiştim.
Geçmişte yaşamak mı? Sanmam, tam da öyle değil. Yaşlanmak korkusu da değil sözünü ettiğim. Belki aman kendini başkalarıyla kıyaslama, kendinle yarış öğretileri, belki “en iyi kendine ulaş” akımı, belki hep daha iyisini yapabilirsin, yapmalısın bilinçaltı baskıları.
Bilemiyorum tam olarak. Bazen bu çok yoruyor beni, bazen de bir şeyleri yapamayacağımı düşündüğüm bir anda bir iç ses bana kim olduğunu hatırla, bir kez yaptıysan yine yaparsın diyor. Düştü mü elimden tutup kaldırıyor ayağa. Canlı tutuyor beni, atakta, motive, ümitli...
Her şeyde olduğu gibi ne hepten kötü ne aman da ne iyi. Bazen öyle bazen böyle. Hayat gibi. Ben gibi.