Yeme bozukluğu ve beden algısı üzerine iç konuşmalar - 1

Bir erkek hayatı boyunca ne sıklıkla maruz kalıyordur bilmiyorum ancak biz kadınlar sürekli bedenlerimizle ilgili yorumlara, övgü veya tenkitlere, önerilere hatta kimi zaman baskılara maruz kalıyoruz. Bu sadece erkeklerden gelmiyor tabii, hatta belki daha fazla kadınların kadınlar üzerinde tetkik, tarama ve müdahaleleri bulunuyor aslına bakarsanız. Eminim ben de birilerine aynı şeyleri yapmışımdır defalarca. Belki bizler buna izin vererek, belki yerli yersiz görüş sorarak, ke

Aidiyet duygusu yoksunu oldum ben hayatım boyunca. Ne bir takım taraftarlığı, ne mezunlar derneği, ne kulüpler, ne kurumlar, ne görüşler ve inançlar, ne topluluklar; hiç birine ait hissetmedim kendimi. Çocukken ablam beni korkutmak için uzaylılar getirdi seni denek olarak, aslında biz senin ailen değiliz derdi, “Hayır işte anneme soracağım yalan söylüyorsun.” dediğimde de “Sor, doğruyu söylemez ki!” cevabını alırdım. Kabul etmek lazım yaratıcıymış. Benim bu dünyaya ait olmama

Neyi neden yaptığımız muamma her zaman. İnsan beyninin sonradan sebepler bulmakta, haklı çıkmakta, çıkarmakta veya boşlukları doldurmakta üzerine yok. Eğip büküyoruz gerçekliği. Kavrayabilmek için yutabileceğimiz küçük parçalara bölüyoruz, kutulara koyup saklıyoruz görmek istemediklerimizi de. Etiketliyoruz lazım olduğunda bulmak üzere. Düşünce süreci hepten yalanmış gibi geliyor bazen bu yüzden. Zaten beyin kapasitemiz ortada, onun da yüzde bilmem kaçını kullanmaktan aciziz.

İşim gereği son zamanlarda üniversitelerde gençlerle sohbet etme fırsatı buluyorum çokça. Genelde aynı endişeleri dile getiriyorlar. Bizi neler bekliyor hayatta? Nasıl başa çıkacağız? Nasıl hazır oluruz? Ne yapmalıyız peki? Korkular, kaygılar, endişeler... Bizler o sıralardayken neler yaşadıysak, şimdi masanın öbür tarafında bana dönmüş gözler cevap arıyorlar. Onlar cevabın bende, bizlerde olduğunu zannediyorlar. Oysa... Hayata gelirken gereken tüm donanımlarla geliyoruz aslı