İşim gereği son zamanlarda üniversitelerde gençlerle sohbet etme fırsatı buluyorum çokça. Genelde aynı endişeleri dile getiriyorlar. Bizi neler bekliyor hayatta? Nasıl başa çıkacağız? Nasıl hazır oluruz? Ne yapmalıyız peki? Korkular, kaygılar, endişeler... Bizler o sıralardayken neler yaşadıysak, şimdi masanın öbür tarafında bana dönmüş gözler cevap arıyorlar. Onlar cevabın bende, bizlerde olduğunu zannediyorlar. Oysa...
Hayata gelirken gereken tüm donanımlarla geliyoruz aslında, doğa bize ihtiyacımız olan her şeyi veriyor. Hayatta kalmak için, yaşamak için gereken her şeyi biliyoruz.
Nasıldır bebekler veya küçük çocuklar?
Merak ederler.
Denerler.
Düşüp düşüp tekrar kalkarlar ve vazgeçmezler.
Coşkuludurlar.
Tekrarlardan öğrenirler.
Sebepsiz gülüp eğlenebilirler.
Duygularını özgürce gösterebilirler.
Gözlemlerler ve incelerler.
İnsanın gözüne bakarlar çekinmeden.
İstedikleri şey için yaygarayı koparırlar, alana kadar vazgeçmezler.
İstemedikleri şeyi asla yaptıramazsınız!
Yargılamazlar, sınıflandırmazlar, dışlamazlar.
Hayret ederler ve hayranlık duyarlar.
Görürler, dokunurlar, hissederler.
Sonra arada ne oluyorsa bize büyürken özümüzden uzaklaşıyoruz, unutuyoruz tüm bunları... Başka şeyler öğreniyoruz:
Rol yapmayı.
Saklamayı.
Yalan söylemeyi.
Kalıplara koymayı, sınıflandırmayı, yargılamayı, cezalandırmayı.
Sınırları.
Yetersiz olmayı.
Vazgeçmeyi
Umursamamayı.
Duymamayı.
Görmemeyi.
Hissetmemeyi.
Gittikçe uzaklaşıyoruz kendimizden ve uzaklaştıkça gücümüzü de yitiriyoruz. Çekim alanından çıkan cihazlar gibi! Doğayla, özümüzle bağımız koptukça zayıflıyoruz. Yabancılaşıyoruz. Kendimize. Hayata.
Oysa ne varsa zaten hep Sezen şarkılarında var:
Gelsin hayat bildiği gibi gelsin
İşimiz bu yaşamak
Unuttum bildiğimi doğarken
Umudum ölmeden hatırlamak
Haydi, hatırlayalım tekrar çocuk olmayı. Ne severdik aslında? Neydi hayallerimiz? Nasıl çocuklardık? Nasıl coşkuyla heyecanla yaşardık? İşimiz buydu, yaşamak! Haydi herkes işinin başına! Yaşayacak koca bir hayat var! ✨💛