Kapıyı çekip çıktım. Merdivenlerden inerken hala bağırdığını duyabiliyordum. Hırsını alamayıp kapıyı açtı ve “Aşağılık herif! Artık yoksun sen!" diye bağırdı arkamdan. Sesi apartman boşluğunda yankılandı... Birden içimi bir rahatlık kapladı. "Yoksun sen!" Yok olmak ne güzel olurdu... Belki de yokumdur...
* * *
Olmadığım ilk günün sabahında, aylardır hiç bu kadar deliksiz uyuduğumu hatırlamıyorum, içimde müthiş bir hafiflikle uyandım. Kalkıp kendime koyu bir kahve yaptım, bir sigara yaktım, ayaklarımı uzatıp gazetemi okumaya başladım. Günlerden Pazartesi. Neyse ki bir işim yok artık, ben yokum ne de olsa. Olmamak ne güzel...
* * *
Olmadığım ikinci gün... Saatimi çıkardım. Ben yoksam zaman hiç olmamalı. Gazete okumayı da bıraktım. Bana ne canım dünyada neler olup bittiğinden...
* * *
Üçüncü gün... Telefon etti “Yaşıyor musun, işe gitmemişsin?" diye. “Kimi aramıştınız? Bir yanlıştık oldu herhalde, ben yokum." dedim. Bozuldu galiba... Niye acaba? Yalan mı söyleseydim?.. Hiç bu kadar yok olmamıştım... * * *
Olmadığım günlerden herhangi biri.. saymıyorum artık, alıştım galiba. Dışarıda yağmur yağıyor. Çıkıp bir yürüyüş yapayım. Yağmurda daha yok gözükür müyüm dersin?
* * *
İyice yok oldum galiba. Yürürken insanlarla göz teması kurmak, hatta zaman zaman gülümsemek en sevdiğim şeylerdendi eskiden. Artık yakalayamıyorum bakışlarını, beni delip geçiyorlar sanki, boş gözlere bakmak anlamsız oluyor, bıraktım ben de. Bazen yürürken gözlerimi bile kapatıyorum.
* * *
Gece şehre ilk kar düştü. Her yer bembeyaz... Sanki şehir yok oldu...benim gibi. Olmayan bir şehirde olmamak bir başka oluyor...
* * *
Eve dönemiyorum, anahtarım yok oldu. Belki evim de yok olmuştur... Nerede olduğuma dair bir fikrim de yok. Ne kadar zamandır dışarıdayım kim bilir? Çok oldu herhalde, parmaklarımı hissedemiyorum, onlar da mı yok acaba?
* * *
Hala dışarıdayım. Sokaklar bomboş... Herkes nereye yok oldu?..
12/12/2000